به گزارش خبرنگار اجتماعي فارس، ساعت 23، 18 شهريور 84، يك درگيري در مقابل ورزشگاه آرارات در خيابان سئول رخ داد كه در نهايت به قتل نوجوان 15 ساله ارمني به نام «ميرو» انجاميد.
مأموران نيروي انتظامي كه براي برقراري نظم مسابقات، در محل حضور داشتند، افراد درگير را بازداشت كردند و براي انجام تحقيقات بيشتر در اين زمينه، آنها را به كلانتري 145 ونك تحويل دادند.
در اين زمينه 3 جوان به نام‌هاي، امين، پويان و علي بازداشت و به جرم مشاركت در قتل عمدي «ميرو» روانه زندان شدند.
دادگاه رسيدگي به اين پرونده، سال 85 در شعبه 71 دادگاه كيفري استان تهران برگزار شد و دادگاه ضمن تبرئه يكي از متهمان، يكي از آنها را تبرئه و همگي را به پرداخت ديه محكوم كرد.
اين رأي در ديوان عالي كشور نقض شد و براي بررسي مجدد، به شعبه 113 دادگاه كيفري استان تهران ارجاع شد كه امروز اين دادگاه، به رياست قاضي محمد سلطان همت‌يار برگزار شد.
فلاح، نماينده دادستان كيفرخواست صادره را اين‌گونه قرائت كرد: متهمان، امير.ت، پويان.ت و علي.ف، كه هركدام با قرار وثيقه 500 ميليون ريالي آزاد هستند، متهم به مشاركت در قتل عمدي ميرو.ب، با وارد آوردن ضربات متعدد به گردن و شكم مقتول هستند.
طبق مدارك موجود در پرونده، مقتول به همراه دختري بوده است كه سرنشينان يك خودروي پرايد، شروع به ناسزاگويي به دختر مي‌كنند كه با اعتراض پسر نوجوان روبرو شدند كه درگيري آغاز و در نهايت نوجوان ارمني در اين درگيري كشته شد.
با توجه به مجموع دلايل مانند، گزارش مأموران پليس حاضر در محل،‌ اظهارات شهود، اعتراف متهمان، نظريه پزشكي قانوني مبني بر وجود كبودي متعدد در گردن و شكم مقتول و اينكه علت تامه قتل شوك وقفه‌اي ناشي از ضربه به شكم و گردن بوده است و همچنين شكايت اولياي دم، متهمان گناهكار هستند و تقاضاي اشد مجازات براي آنها را دارم.
بعد از قرائت كيفرخواست توسط نماينده دادستان، اولياي دم براي متهمان تقاضاي مجازات كردند.
وكيل مدافع اولياي دم نيز در جايگاه قرار گرفت و گفت: مدارك موجود در پرونده، مؤيد اين است كه علي در لحظه آخر ضربات مرگبار را به گردن و شكم مقتول وارده آورده و همچنين پويان، ك. موجبات تسهيل در ارتكاب بزه را ايجاد كرده است. شاهد حادثه نيز صراحتاً اعلام كرده است كه مقتول در لحظه آخر سر و صورت خود را پوشانده و به ضارب التماس كرده است كه ديگر بس است و او را كتك نزند اما آنها به حرف او گوش نكردند.
لذا مباشرت علي.ف، در وقوع قتل عمدي با توجه به بند «ج» ماده 206 قانون مجازات اسلامي كه اعلام مي‌دارد، فعل مرتكب، كشنده نباشد اما به خاطر كودكي و ناتواني، نوعاً كشنده باشد كه عيناً اين مورد نيز مورد تأكيد پزشكي قانوني قرار گرفته، محرز و مسلم است.
بيان اين مطلب كه نزاع، جمعي بوده و اقليت‌هاي ديني حاضر در محل، همگي مست بودند نيز صرفاً جهت انحراف مسير رسيدگي است و تاكنون به اثبات نرسيده است. لذا از دادگاه با توجه به ماده 8 قانون حمايت از كودكان و نوجوانان، درخواست اشد مجازات براي متهمان را دارم.
در ادامه، امين يكي از متهمان، در جايگاه قرار گرافت و ضمن رد اتهام مشاركت در قتل، گفت: من با شخص درشت اندامي به نام مانوئل درگير شدم كه در حال حاضر زنده است و با حضور در دادسراي جنايي نيز همه ادعاهاي من را تأييد كرده است. من اصلاً مقتول را نديدم و با او درگير هم نشدم.
قاضي گفت: خودت قبلاً اقرار كردي كه با مشت و لگد مقتول را زدي و اين موضوع را يك گواه تأييد كرده است.
متهم در جواب گفت: نه، من تنها با مانوئل درگير شدم. من از همان اقليت ديني شاهد دارم كه با مقتول درگير نشدم.
قاضي از امين سؤال كرد كه چه كسي مقتول را زد كه وي در جواب گفت: آنجا شلوغ بود و من نفهميدم چه كسي او را زد.
قاضي گفت: اما همه شاهدان گفتند كه تو بعد از ناسزاگويي، با مقتول درگير شدي.
امين هم در جواب گفت: صحت ندارد. مانوئل با لگد به سينه علي زد و بعد درگير شروع شد.
قاضي از متهم خواست چگونگي شروع درگيري را بازگو كند كه امين گفت: نمي‌دانم، آنها جلوي ماشين را گرفتند و ما را از ماشين پياده كردند كه درگيري شروع شد. مانوئل را به دادگاه احضار كنيد.
وكيل امين نيز در ادامه جلسه در جايگاه قرار گرفت و در دفاع از موكل خود گفت: در نظريه پزشكي قانوني كبودي كوچك و باريك در گردن، ضايعه توجيه كننده مرگ گزارش نشده است. بعد از كالبدشكافي نيز سلامت جسم مقتول تأكيد شده است و نمي‌دانم چرا ضربه به شكم را عنوان مي‌كنند. درخواست برائت موكل خود را از اتهام معاونت در قتل عمد دارم.
علي.ف، متهم بعدي در جايگاه قرار گرفت و ضمن رد اتهام مشاركت در قتل عمد گفت: در حال عبور از خيابان سئول بوديم كه به ما فحاشي كرد و من هم همان عبارات را به خودش گفتم. ماشين قادر به حركت نبود و ناگهان از عقب ماشين صدا آمد، خواستم پياده شوم كه يك نفر با لگد به شكم من زد. من را كشيدند كه من فرار كردم و تنها چند متر جلوتر به يك نفر لگد زدم كه به خاطر شلوغي نفهميدم چه كسي بود.
قاضي از متهم سؤال كرد آيا اظهارات مأموران را كه مدعي شدند تو با مقتول درگير شدي قبول داري كه متهم در جواب گفت: قبول ندارم، من كاري نكردم كه بخواهم آن را مخفي كنم.
وكيل مدافع علي نيز در جايگاه قرار گرفت و گفت: بندهاي سه گانه ماده 206 قانون مجازات اسلامي را نمي‌توان منطبق با موضوع دانست، چرا كه موكل هرگز قصد قتل نداشته و عمل او كشنده نبوده است. عنصر اصلي بند«ج» ماده 206، آگاهي مرتكب از ناتواني مقتول است كه نمي‌توان رابطه منطقي و حقوقي ميان اين موضوع دانست.
بعد از اظهارات اين وكيل، پويان كه شب حادثه راننده پرايد بود در جايگاه قرار گرفت و در تشريح آن شب گفت: قرار بود كه دوستان خود را به شهربازي ببرم كه به دليل نبود جاي پارك، مجبور شديم برگرديم. از خيابان سئول در حال تردد بوديم كه صداي فحاشي را شنيدم ولي نمي‌خواستم بايستم چراكه مي‌دانستم اگر توقف كنم، اتفاق بدي خواهد افتاد.
چند متر جلوتر، ناخواسته متوقف شديم كه ناگهان متوجه شدم امين درگير شده است. يك نفر به بيني من مشتي زد كه خون جاري شد و توسط يك سرباز بازداشت شدم و من را به داخل باشگاه آرارات برد. اما مسئول آن سرباز دستور آزادي من را به دليل اينكه در درگيري شركت نكردم، صادر كرد.
از باشگاه خارج شدم كه متوجه شدم علي و امين، بازداشت شدند. سربازي به من گفت از اينجا برو ولي وقتي گفتم كه من هم همراه آنها هستم، ما را به كلانتري منتقل كردند.
بعد از اظهارات پويان، سعيد، سربازي كه شب حادثه در صحنه مشغول گشت‌زني بوده است، در جايگاه حاضر شد.
قاضي گفت:شما همان شب مدعي شديد كه سرنشينان يك پرايد، نوجواني ارمني را به شدت كتك مي‌زدند و ديدم كه امين و علي كتك بيشتري زدند.
سعيد در جواب گفت: در حال حاضر يادم نمي‌آيد چه كسي مقتول را زد.
قاضي گفت: آيا اظهارات خود را كه همان شب بيان كردي و مدعي شدي كه اين سه نفر مقتول را زدند، قبول داري.
سعيد گفت: بله قبول دارم.
بعد از اين اظهارات، 3 متهم در جايگاه قرار گرفتند و همگي اتهام مشاركت در قتل را رد كردند.
قاضي همت‌يار نيز ختم جلسه را اعلام كرد و اعلام نتيجه را به آينده موكول كرد.
در همين حين يكي از بستگان مقتول كه در دادگاه حاضر بود، به سمت يكي از متهمان رفت و سيلي محكمي به او زد كه همين كار باعث شد درگيري بين دو طرف آغاز شود كه توسط ديگر حاضران در دادگاه آنها از دادگاه خارج شدند.